«Οι στρατιωτικοί δεν είναι ρομποτάκια»

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ, αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ), προέδρου Συνδέσμου Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ)

• «Η βίαιη ανατροπή και επιμήκυνση του  εργασιακού τους βίου έως και τα 40 χρόνια, η μείωση του εισοδήματός τους κατά 30% περίπου, η αφαίμαξη των εισφορών που συνεχίζουν να καταβάλλουν στα δίχως μέλλον Μετοχικά Ταμεία και η υφαρπαγή των οικονομικών βοηθημάτων για τα τέκνα τους ισοπέδωσαν ελπίδα και όνειρο» 

Κατά τη διαμονή του στη Ναυτική Βάση Νότιου Ευβοϊκού, όπως... σχετικά δημοσιοποιήθηκε στον έντυπο Τύπο, ο υπουργός Οικονομικών τόνισε κατά την παράθεση γεύματος, απευθυνόμενος στην Ιεραρχία του Π.Ν.: «Τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα.

Γι' αυτό ιδίως εσείς οι στρατιωτικοί δεν θα πρέπει να απαιτείται παράλογα πράγματα. Στις προθέσεις μας -τις δικές μου και του Πάνου- είναι να μην πειράξουμε το μισθολόγιο των στρατιωτικών. Όμως σας λέω και πάλι ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει...»

Εάν δεχτούμε ότι παράλογα πράγματα επιζητούν οι παράλογοι άνθρωποι, μάλλον η ως άνω δήλωση εκ παραδρομής απευθύνθηκε στους Έλληνες στρατιωτικούς και προφανώς θα πρέπει να διορθωθεί/ανακληθεί.

Από την κατάταξή του στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και μέχρι την αποστρατεία του ο Έλληνας στρατιωτικός αποδέχεται τους θεμιτούς περιορισμούς που νόμιμα και συνταγματικά έχουν θεσπιστεί κατά την άσκηση του λειτουργήματός του, ως αλληλένδετα γρανάζια μηχανισμών που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και να παρακαμφθούν, ακόμη και εάν, σε πολλές των περιπτώσεων, οι περιορισμοί αυτοί συγκρούονται με τα υπέρτατα προσωπικά ή οικογενειακά συμφέροντά του. Δεν μπορεί όμως να αποδεχτεί τους καλοδουλεμένα αθέμιτους περιορισμούς που εντέχνως οι κατέχοντες την, πάσης φύσεως, εξουσία προσπαθούν τα τελευταία χρόνια (ιδίως με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης) να τροφοδοτήσουν ποικιλοτρόπως προς τα έξω, εμφανίζοντας τους Έλληνες στρατιωτικούς ως ρομποτάκια, τα οποία ουδέν πρόβλημα οφείλουν να έχουν, καθόσον η ίδια η πολιτεία απαρέγκλιτα φροντίζει τα μέγιστα εξ ονόματός τους και γι' αυτούς. Και εδώ προφανώς βρίσκεται το λάθος.

Ο Έλληνας στρατιωτικός είναι φορέας όλων των συνταγματικά κατοχυρωμένων, με αιματηρούς αγώνες κατακτήσεως των, δικαιωμάτων και ίσος μεταξύ των άλλων Ελλήνων πολιτών. Έχει δικαίωμα στην ισόβια μόρφωση, στην εργασία, στην οικογένεια, στη στέγαση, στην ψυχαγωγία, στην ελευθερία της έκφρασης, της σκέψης, του διαλόγου κ.λπ. Ο Έλληνας στρατιωτικός οφείλει, ως φυσική μεμονωμένη προσωπικότητα και ανθρώπινη οντότητα, να αφουγκράζεται, να πληροφορείται, να σκέφτεται, να στενοχωριέται, να χαίρεται, να λυπάται, να εξασφαλίζει ό,τι το καλύτερο για την οικογένειά του, για τη χώρα και τους πολίτες της, που αγαπά και υπηρετεί, πιστά και ευσυνείδητα υπό τους Νόμους και το Σύνταγμα, να κρίνει, να αξιολογεί και να πράττει. Όμως δεν εισπράττει, από το πολιτικό προσωπικό, αυτό που του αναλογεί. Οφείλει να συνεισφέρει, του λένε, στο κομμάτι που του αναλογεί, για να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει την κρίση. Τι όμως καλείται να συνεισφέρει; Οικονομικά ή ηθικά ψυχολογικά αποθέματα; Την απάντηση προφανώς δεν θα τη δώσει αυτό το άρθρο. Να θυμηθούμε, στο σημείο αυτό, ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί ήταν οι πρώτοι που δέχθηκαν επίθεση στο εισόδημά τους, καθόσον δεν εκφράστηκε καμία και από κανέναν αντίθετη άποψη και επιχειρηματολογία, από αυτούς που έπρεπε να τις εκφράσουν.

Η βίαιη ανατροπή και επιμήκυνση του εργασιακού τους βίου έως και τα 40 χρόνια εργασίας (ακόμη και χωρίς οι ίδιοι να καρπώνονται τα ελάχιστα ευεργετήματα πολλών προσφάτως ψηφισθέντων νομοθετημάτων των δημοσίων υπαλλήλων - πλασματικός χρόνος τέκνων, πλασματικός χρόνος για την πέραν του πενθημέρου και νυκτερινή εργασία, ιδιαιτερότητες λοιπών υπαλλήλων κ.λπ.), η μείωση των ελάχιστων επιδομάτων τους με τη συνεπακόλουθη μείωση του εισοδήματός τους κατά 30% περίπου (και την αναμενόμενη περαιτέρω μείωση), κατά μέσο όρο, η αφαίμαξη των εισφορών που καταναγκαστικά υποχρεώθηκαν, και συνεχίζουν, να καταβάλλουν στα αβέβαια και δίχως μέλλον Μετοχικά Ταμεία, η υφαρπαγή των οικονομικών βοηθημάτων που μηνιαίως υποχρεωτικά κατέβαλλαν και καταβάλλουν για τα τέκνα τους, ισοπέδωσαν την οποιαδήποτε εναπομείνασα ελπίδα και όνειρο.

Άραγε μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράλογο αίτημα η αποζημίωση για τις ατέλειωτες ώρες υπερωριακής απασχόλησης (ήδη οι συνοδοί σκύλων του Στρατού Ξηράς καλούνται να εργαστούν το ελάχιστο 260 ώρες την εβδομάδα, χωρίς καμία αποζημίωση ή έστω ανάπαυση που τους αναλογεί, οι ΕΠ.ΟΠ. να εκτελέσουν το ελάχιστο 8 με 10 24ωρες υπηρεσίες το μήνα) προκειμένου ο Έλληνας στρατιωτικός να εξασφαλίσει στον πολίτη της χώρας το αγαθό της ασφάλειας; Μπορεί να χαρακτηριστεί παράλογο αίτημα η διάφανη διαδικασία στις μεταθέσεις, χωρίς ρουσφέτι και οσφυοκαμπτική πρακτική; Η αξιοπρεπής διαβίωση εντός και εκτός στρατοπέδων; Η ψυχολογική υποστήριξη της οικογένειας (και ιδίως των ανήλικων τέκνων) κατά την «εσωτερική μετανάστευση» του στελέχους;

Η οικονομική αδυναμία του στελέχους να συντηρήσει 2 και 3 σπίτια, όταν καλείται να μεταναστεύσει για υπηρεσιακές ανάγκες, παρά τη θέληση του; Μπορεί να χαρακτηριστεί παράλογο το αίτημα των στελεχών να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα η όποια νομοθεσία και στις Ένοπλες Δυνάμεις και να μην αναγκάζονται, εμμέσως, τα στελέχη να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη για τα «ευκόλως εννοούμενα»; Εάν αυτά είναι παράλογα αιτήματα, τότε παράλογοι είναι και οι Έλληνες στρατιωτικοί. Είναι νομοτελειακά σίγουρο όμως ότι κάποια στιγμή θα βρουν τη φερόμενη χαμένη «παρά»λογική τους.