Αυτά
που σήμερα συμβαίνουν στην Ευρώπη, με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα αλλά
και τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, είναι τα αποτελέσματα μίας
μεγάλης απάτης, η οποία γίνεται εις βάρος όλων των Ευρωπαίων πολιτών,
υπό την ανοχή των μικρών και ανίκανων πολιτικών που δεν μπορούν να
σταθούν απέναντι στους μεγαλο-απατεώνες των τραπεζών…
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στην Ευρώπη στήθηκε ένα γιγαντιαίο σύστημα “Ponzi” ή μήπως δεν το γνωρίζετε;
Ο Mario Blejer, πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής καθώς και πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ, σε μια εκπληκτική έκθεση στους Financial Times στις 5 Μαΐου (δηλαδή εδώ) έχει δηλώσει ότι τα bailouts ευρωζώνης λειτουργούν ως ένα γιγαντιαίο σύστημα Ponzi εναντίον των φορολογουμένων της ΕΕ.
Και παραδέχεται ότι τα διάφορα bailouts (δηλαδή η απαλλαγή από υποχρεώσεις με την εκχώρηση νομής δημοσίου πλούτου) της ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ είναι ένα σύστημα Ponzi" αλλά «Δημοσίου Τομέα»!
Τι είναι όμως η απάτη Ponzi, σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Wikipedia;
Ένα σύστημα Ponzi είναι μια απατηλή επένδυση, μια επιχείρηση που πληρώνει αποδόσεις για τους επενδυτές, όχι από κανένα πραγματικό κέρδος που πραγματοποιεί η οργάνωση της , αλλά από τα χρήματα τα δικά τους ή τα χρήματα που καταβάλλονται από μεταγενέστερους επενδυτές.
Το σύστημα Ponzi προσελκύει συνήθως νέους επενδυτές, προσφέροντας αποδόσεις άλλων επενδυτών και δεν μπορεί να εγγυηθεί, τη μορφή σε βραχυπρόθεσμες αποδόσεις που είναι είτε υπερβολικές ή ασυνήθιστα σίγουρες.
Ωστόσο, ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα συστήματα:
α) πυραμίδα και β) πυραμίδα με σύστημα PONZI
Μια πυραμίδα είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει πολύ πιο γρήγορα, διότι απαιτούνται αλματώδεις αυξήσεις των συμμετεχόντων για να την στηρίξουν.
Αντιθέτως, τα συστήματα Ponzi μπορούν να επιβιώσουν απλά πείθοντας όλο και περισσότερους από τους ήδη υπάρχοντες συμμετέχοντες να «επενδύσουν» τα χρήματά τους, με ένα σχετικά μικρό αριθμό νέων συμμετεχόντων.
Στην περίπτωσή μας έχουμε φυσικά τα λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμένων ως νέες επενδύσεις σε αυτό.
"Ένας από τους πυλώνες στους οποίους δημιουργήθηκε το ευρώ, ήταν η αρχή της «μη διάσωσης». Όταν όμως η κρίση δημοσίου χρέους έπληξε την ευρωζώνη η αρχή αυτή αθετήθηκε. Δεδομένου ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ήταν σε θέση να εξυπηρετήσουν σε βιώσιμα επίπεδα τα χρέη τους (ας μην επαναλαμβάνουμε διαπιστώσεις έγκριτων σχολιαστών τώρα –δάνεια από Κίνα κ.λ.π., κ.λ.π.), ένας δόλιος μηχανισμός θεσπίστηκε για να τους προμηθεύσει την απαιτούμενη χρηματοδότηση για την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών τους, όπως ακριβώς γράφει ο κύριος Blejer (πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής καθώς και πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ) στους Financial Times (θυμόμαστε το «τρέξιμο», αλλά και την υπερηφάνεια του Γιώργου Παπανδρέου όταν μας αναφέρει συχνά-πυκνά ότι αυτός σκέφτηκε, αυτός κινήθηκε, αυτός… έφτιαξε τον μηχανισμό διάσωσης…).
Ο κύριος Blejer επισημαίνει ότι το bailouts της ευρωζώνης παραβιάζει το Σύνταγμα της ΕΕ το οποίο και αποτελεί κεντρική αρχή του ευρώ. Στην πραγματικότητα, η πράξη διάσωσης θεωρείται ως μηχανισμός αφερεγγυότατος, διότι το bailouts της ευρωζώνης, από την άλλη πλευρά, απλώς επιτρέπει στη χώρα να οικοδομήσει ένα ασταθές δημόσιο χρέος μαζί με την τελική αστάθεια της οικονομίας, που ευκόλως εννοούμενα συνεπάγεται για το μέλλον της ίδιας της χώρας αυτής, αλλά και να περάσει τη χρηματοδότηση αυτών των χρεών σε άλλους φορολογουμένους της ευρωζώνης.
Ο κύριος Blejer επισημαίνει ότι η ΕΕ και το ΔΝΤ έχουν επιβάλει συνθήκες σύνθλιψης για την εξυπηρέτηση του τεράστιου χρέους, στέλνοντας χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία σε ένα λεγόμενο σπιράλ θανάτου του χρέους.
Αυτή
η χρηματοδότηση παρέχεται, υποτίθεται, σε αντάλλαγμα για τα μέτρα και
την εφαρμογή τους (λιτότητα αλλά και τελειωτικής καταστροφής κάθε μορφής
ανάπτυξης της οικονομίας) που θα κάνουν όμως και τα βάρη του χρέους
τους, τώρα μεγαλύτερα, με μη βιώσιμο μέλλον. Ωστόσο, οι τρόποι που
θεσπίζονται για την επίλυση των προβλημάτων του χρέους των χωρών της
Ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι, προφανώς, μόνο και μόνο για να
αναβαθμίσουν το επίπεδο του χρέους κάθε χώρας (δηλαδή να χρεώσουν ακόμη
περισσότερο την χώρα…)!
Ένα παράδειγμα είναι το δάνειο 78 δισ€ ($ 116 δισ.) για την Πορτογαλία. Είναι ισοδύναμο με περισσότερο από 47 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της το 2010, ενδεχομένως αυξάνοντας το δημόσιο χρέος της Πορτογαλίας σε περίπου 120 τοις εκατό του ΑΕΠ, γράφει ο Blejer στους FT.
Συνεχίζοντας δε ο κύριος Blejer σημειώνει ότι .τα χρέη των χωρών θα αυξηθούν, λέγοντας χαρακτηριστικά: «ως ποσοστό του ΑΕΠ τα χρέη στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία αναμένεται να είναι υψηλότερα από το τέλος του 2012 από ό,τι κατά την έναρξη της κρίσης".
Επίσης παρατηρεί ότι οι ομολογιούχοι είναι απασχολημένοι αυτήν την στιγμή να μαζέψουν τα περιουσιακά στοιχεία από την Ελλάδα, κι έτσι μεταφέρουν την αυξανόμενη μερίδα χρέους πάνω στους φορολογουμένους της Ευρώπης.
«Το μερίδιο του χρέους που οφείλεται στον δημόσιο τομέα θα αυξηθεί επίσης (εκτός από τις αγορές ομολόγων και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία κατέχει τις υπάρχουσες πληροφορίες 17% των ομολόγων των χωρών αυτών)," όπως επιγραμματικά γράφει ο Blejer (άρα χρεώνεται όλο το σύστημα ευρώ, ας μην το αγνοούμε).
Η διάσωση αυτή γράφει ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι είναι μόνο ένα προσωρινό πρόβλημα ρευστότητας και ότι η επίσημη χρηματοδότηση βοηθά τις εμπλεκόμενες χώρες να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που θα τους επιτρέψουν (τάχα) να επιστρέψουν στην ελεύθερη αγορά υπό κανονικές συνθήκες. Όμως τα ομολογιακά στοιχεία χειραγωγούνται (οίκοι αξιολόγησης πχ. Μoody’s κ.λ.π., κ.λ.π.), αλλά «το γεγονός είναι ότι αυτή η κατάσταση θα είναι βιώσιμη μόνο εφόσον είναι διαθέσιμα και πρόσθετα χρηματικά ποσά για να συνεχίζεται αυτή η κομπίνα».
Δηλαδή ο κύριος Blejer δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής, καθώς λέει στους Finacial Times πως αποδεικνύεται ότι οι χώρες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην λιτότητα και τις διαρθρωτικές συνθήκες που τους επιβλήθηκαν, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να επιστρέψουν στην εθελοντική αγορά, τα δάνεια αυτά τελικά θα μεταφερθούν και να ενισχύονται από τα άλλα μέλη της ευρωζώνης και των διεθνών οργανισμών.
Άρα, έστω και χωρίς την απατή του Γ.Α.ΠΑ. για την έκδοση των ευρωομολόγων, ολόκληρη η Ευρώπη των 400 εκατ. ευρωπαίων πολιτών σερβίρεται πλέον στο κυρίως πιάτο των τραπεζιτών και των λοιπών κερδοσκόπων του πλανήτη.
Ο Blejer υποστηρίζει ότι, επειδή η Ελλάδα είναι η Ελλάδα και όχι το Τσαντ, δεν θα τιμωρηθεί για τους μη υλοποιημένους στόχους λιτότητας που αιτούνται από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αντ’ αυτού (διότι αυτό το σχέδιο χρηματοδοτείται από το δημόσιο και όχι από ιδιώτες επενδυτές) θα μπορούσε αυτό να συνεχιστεί επ’ αόριστον, δηλαδή μέχρι να έλθει σε αντίθεση με την εσωτερική πολιτική και τις εκλογικές εξελίξεις.
Αν ο Bernie Maddoff (2008) (ο πρώην πρόεδρος NASDAQ) πήγε στη φυλακή για τη λειτουργία ενός ιδιωτικού σύστημα Ponzi, γιατί να μην πάει και ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Jean-Claude Trichet, ESMF (Economic and Financial Affairs of the European Commission) ο επικεφαλής του Klaus Regling, και τελικά όλη η Deutsche Bank με τον προϊστάμενο της Josef Ackermann δεν βρίσκονται σήμερα στη φυλακή, δεδομένου ότι παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στο καθεστώς Ponzi που επεβλήθη στην ευρωζώνη και έχουν τεράστιες ποινικές ευθύνες…!
Ο Blejer σημειώνει ότι η πολιτική αντιπολίτευση συναινεί σε αυτή την εγκληματική δραστηριότητα. «Αρχίζουμε να παρατηρούμε την αντίθεση του κοινού για την χρηματοδότηση αυτού του συστήματος Ponzi στην παρούσα μορφή του, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν αρκετά ακόμα. Είναι προφανές ότι, αν δεν τους αναγκάσουν να την σταματήσουν εγκαίρως, όλο και μεγαλύτερο χρέος θα μεταφέρεται από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα».
Αλλά στο τέλος, ο Blejer ισχυρίζεται ότι ο φορολογούμενος ο οποίος βρίσκεται στο κάτω μέρος της πυραμίδας, θα είναι εκείνος που θα επιμεριστεί τις απώλειες, ενώ πολλές από τις αρχικές απαιτήσεις των ομολογιούχων θα είναι ήδη εξοφλημένες.
«Επιπλέον, αυτό το "δημόσιο σύστημα πυραμίδας Ponzi" είναι πιο ευέλικτο από ένα ιδιωτικό. Σε ένα ιδιωτικό καθεστώς, η πυραμίδα καταρρέει όταν δεν μπορείτε να βρείτε αρκετούς νέους επενδυτές, πρόθυμους να παραδώσουν τα χρήματά τους ώστε οι παλαιότεροι επενδυτές να μπορούν να πληρωθούν. Αλλά σε ένα δημόσιο σύστημα, όπως αυτό, το σχέδιο Ponzi θα μπορούσε, θεωρητικά, να συνεχίσει για πάντα. Όσο χρηματοδοτείται με δημόσιο χρήμα, το χρέος των περιφερειακών χωρών θα μπορούσε να συνεχίσει να αναπτύσσεται χωρίς κανένα υποθετικό όριο».
«Όπως σε μια πυραμίδα, θα είναι πάντα ο τελευταίος που θα έχει το «προσόν» της πλήρης απώλειας των χρημάτων του, έτσι και στην περίπτωση αυτή, θα είναι ο φορολογούμενος που πληρώνει τελικά τον λογαριασμό, αντί των αρχικών ομολογιούχων που έκαναν το οποιοδήποτε λάθος σε επενδυτικές τους αποφάσεις», μας λέει ο κύριος Blejer.
Αλήθεια, εσείς τι λέτε;
Εγώ πάντως δεν ξέρω πια , τι να πω .
Και ιδίως όταν ως HEIL GAP είμαι πλέον πεπεισμένος, ότι με όχημα την δημιουργία του ευρώ και την ίδια την ευρωζώνη, ώστε να αποσυρθεί το εθνικό νόμισμα των ευρωπαϊκών εθνών, ενώ συγχρόνως τεράστια κεφάλαια να έχουν μείνει κλεισμένα μέσα σε χρηματοπιστωτικούς τίτλους και με όλα (ναι όλα) τα εγκλωβισμένα κράτη της ευρωζώνης, τα οποία στην αδυναμία τους πλέον να τυπώσουν νέο φρέσκο και ζεστό και αφράτο χαρτονόμισμα, αναγκάζονται να δανείζονται τίτλους (αεριτζίδικα λεφτά δηλαδή που δεν ξέρεις τελικά τι αξία θα έχουν κατά την λήξη τους και τι θα σε καλέσουν να πληρώσεις στο ταμείο, όπως αυτά του Σημίτη τα οποία και έληγαν ταυτόχρονα με την είσοδο της χώρας μας στο ΔΝΤ) αντί για ΧΡΗΜΑ κάτω από σκοτεινούς και ολοφάνερα τοκογλυφικούς όρους, από αυτούς τους πιστωτές, τις αποκαλούμενες «αγορές» από τους παπαγάλους της T.V. ότι τελικά είχε αποτέλεσμα το ευκόλως εννοούμενο, ότι δηλαδή τα δάνεια αυτά και οι πληρωμές των τόκων επιβάρυναν τα οικονομικά των κρατών σε σημεία οικονομικής κατάρρευσης).
Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους το απλούστατο, δηλαδή το ότι η Ελλάδα εισήχθη στο ευρώ το 2002 και σε διάστημα μικρότερο των δέκα ετών, έχει καταστραφεί οικονομικά (αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι υπό τις παρούσες συνθήκες συνηγορούμε υπέρ της επιστροφής στην δραχμή, την στιγμή που εισάγουμε ακόμη και τις πατάτες και όταν κάποια στιγμή τα χρέη θα γίνουν δυσθεώρητα εάν φτάσει η ισοτιμία του ενός ευρώ να ισούται κάποτε με δέκα χιλιάδες δραχμές!!!)
Ιδίως όταν φαίνεται ότι η προαναφερόμενη ραδιουργία αυτή, έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό στα κρυφά και στα «μουλωχτά»(sic), πως μπορούμε μην δώσουμε περισσότερο βάρος τώρα, όταν μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας όπως οι Financial Times αρχίζει να παραδέχεται δημοσίως την μεγάλη απάτη; Δεν υπάρχει καμία μαζική αλλαγή της πραγματικότητας, αλλά αυτό που υπάρχει είναι μια μαζική αλλαγή των πληροφοριών της πραγματικότητας. Αυτή η μεταβολή δεν είναι η πραγματικότητα, εντούτοις ολοένα και περισσότερο, μοιάζει να παίρνει την μορφή της πραγματικότητας...
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στην Ευρώπη στήθηκε ένα γιγαντιαίο σύστημα “Ponzi” ή μήπως δεν το γνωρίζετε;Ο Mario Blejer, πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής καθώς και πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ, σε μια εκπληκτική έκθεση στους Financial Times στις 5 Μαΐου (δηλαδή εδώ) έχει δηλώσει ότι τα bailouts ευρωζώνης λειτουργούν ως ένα γιγαντιαίο σύστημα Ponzi εναντίον των φορολογουμένων της ΕΕ.
Και παραδέχεται ότι τα διάφορα bailouts (δηλαδή η απαλλαγή από υποχρεώσεις με την εκχώρηση νομής δημοσίου πλούτου) της ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ είναι ένα σύστημα Ponzi" αλλά «Δημοσίου Τομέα»!
Τι είναι όμως η απάτη Ponzi, σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Wikipedia;
Ένα σύστημα Ponzi είναι μια απατηλή επένδυση, μια επιχείρηση που πληρώνει αποδόσεις για τους επενδυτές, όχι από κανένα πραγματικό κέρδος που πραγματοποιεί η οργάνωση της , αλλά από τα χρήματα τα δικά τους ή τα χρήματα που καταβάλλονται από μεταγενέστερους επενδυτές.
Το σύστημα Ponzi προσελκύει συνήθως νέους επενδυτές, προσφέροντας αποδόσεις άλλων επενδυτών και δεν μπορεί να εγγυηθεί, τη μορφή σε βραχυπρόθεσμες αποδόσεις που είναι είτε υπερβολικές ή ασυνήθιστα σίγουρες.
Ωστόσο, ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα συστήματα:
α) πυραμίδα και β) πυραμίδα με σύστημα PONZI
Μια πυραμίδα είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει πολύ πιο γρήγορα, διότι απαιτούνται αλματώδεις αυξήσεις των συμμετεχόντων για να την στηρίξουν.
Αντιθέτως, τα συστήματα Ponzi μπορούν να επιβιώσουν απλά πείθοντας όλο και περισσότερους από τους ήδη υπάρχοντες συμμετέχοντες να «επενδύσουν» τα χρήματά τους, με ένα σχετικά μικρό αριθμό νέων συμμετεχόντων.
Στην περίπτωσή μας έχουμε φυσικά τα λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμένων ως νέες επενδύσεις σε αυτό.
"Ένας από τους πυλώνες στους οποίους δημιουργήθηκε το ευρώ, ήταν η αρχή της «μη διάσωσης». Όταν όμως η κρίση δημοσίου χρέους έπληξε την ευρωζώνη η αρχή αυτή αθετήθηκε. Δεδομένου ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ήταν σε θέση να εξυπηρετήσουν σε βιώσιμα επίπεδα τα χρέη τους (ας μην επαναλαμβάνουμε διαπιστώσεις έγκριτων σχολιαστών τώρα –δάνεια από Κίνα κ.λ.π., κ.λ.π.), ένας δόλιος μηχανισμός θεσπίστηκε για να τους προμηθεύσει την απαιτούμενη χρηματοδότηση για την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών τους, όπως ακριβώς γράφει ο κύριος Blejer (πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής καθώς και πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ) στους Financial Times (θυμόμαστε το «τρέξιμο», αλλά και την υπερηφάνεια του Γιώργου Παπανδρέου όταν μας αναφέρει συχνά-πυκνά ότι αυτός σκέφτηκε, αυτός κινήθηκε, αυτός… έφτιαξε τον μηχανισμό διάσωσης…).
Ο κύριος Blejer επισημαίνει ότι το bailouts της ευρωζώνης παραβιάζει το Σύνταγμα της ΕΕ το οποίο και αποτελεί κεντρική αρχή του ευρώ. Στην πραγματικότητα, η πράξη διάσωσης θεωρείται ως μηχανισμός αφερεγγυότατος, διότι το bailouts της ευρωζώνης, από την άλλη πλευρά, απλώς επιτρέπει στη χώρα να οικοδομήσει ένα ασταθές δημόσιο χρέος μαζί με την τελική αστάθεια της οικονομίας, που ευκόλως εννοούμενα συνεπάγεται για το μέλλον της ίδιας της χώρας αυτής, αλλά και να περάσει τη χρηματοδότηση αυτών των χρεών σε άλλους φορολογουμένους της ευρωζώνης.
Ο κύριος Blejer επισημαίνει ότι η ΕΕ και το ΔΝΤ έχουν επιβάλει συνθήκες σύνθλιψης για την εξυπηρέτηση του τεράστιου χρέους, στέλνοντας χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία σε ένα λεγόμενο σπιράλ θανάτου του χρέους.
Αυτή
η χρηματοδότηση παρέχεται, υποτίθεται, σε αντάλλαγμα για τα μέτρα και
την εφαρμογή τους (λιτότητα αλλά και τελειωτικής καταστροφής κάθε μορφής
ανάπτυξης της οικονομίας) που θα κάνουν όμως και τα βάρη του χρέους
τους, τώρα μεγαλύτερα, με μη βιώσιμο μέλλον. Ωστόσο, οι τρόποι που
θεσπίζονται για την επίλυση των προβλημάτων του χρέους των χωρών της
Ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι, προφανώς, μόνο και μόνο για να
αναβαθμίσουν το επίπεδο του χρέους κάθε χώρας (δηλαδή να χρεώσουν ακόμη
περισσότερο την χώρα…)!Ένα παράδειγμα είναι το δάνειο 78 δισ€ ($ 116 δισ.) για την Πορτογαλία. Είναι ισοδύναμο με περισσότερο από 47 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της το 2010, ενδεχομένως αυξάνοντας το δημόσιο χρέος της Πορτογαλίας σε περίπου 120 τοις εκατό του ΑΕΠ, γράφει ο Blejer στους FT.
Συνεχίζοντας δε ο κύριος Blejer σημειώνει ότι .τα χρέη των χωρών θα αυξηθούν, λέγοντας χαρακτηριστικά: «ως ποσοστό του ΑΕΠ τα χρέη στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία αναμένεται να είναι υψηλότερα από το τέλος του 2012 από ό,τι κατά την έναρξη της κρίσης".
Επίσης παρατηρεί ότι οι ομολογιούχοι είναι απασχολημένοι αυτήν την στιγμή να μαζέψουν τα περιουσιακά στοιχεία από την Ελλάδα, κι έτσι μεταφέρουν την αυξανόμενη μερίδα χρέους πάνω στους φορολογουμένους της Ευρώπης.
«Το μερίδιο του χρέους που οφείλεται στον δημόσιο τομέα θα αυξηθεί επίσης (εκτός από τις αγορές ομολόγων και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία κατέχει τις υπάρχουσες πληροφορίες 17% των ομολόγων των χωρών αυτών)," όπως επιγραμματικά γράφει ο Blejer (άρα χρεώνεται όλο το σύστημα ευρώ, ας μην το αγνοούμε).
Η διάσωση αυτή γράφει ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι είναι μόνο ένα προσωρινό πρόβλημα ρευστότητας και ότι η επίσημη χρηματοδότηση βοηθά τις εμπλεκόμενες χώρες να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που θα τους επιτρέψουν (τάχα) να επιστρέψουν στην ελεύθερη αγορά υπό κανονικές συνθήκες. Όμως τα ομολογιακά στοιχεία χειραγωγούνται (οίκοι αξιολόγησης πχ. Μoody’s κ.λ.π., κ.λ.π.), αλλά «το γεγονός είναι ότι αυτή η κατάσταση θα είναι βιώσιμη μόνο εφόσον είναι διαθέσιμα και πρόσθετα χρηματικά ποσά για να συνεχίζεται αυτή η κομπίνα».
Δηλαδή ο κύριος Blejer δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής, καθώς λέει στους Finacial Times πως αποδεικνύεται ότι οι χώρες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην λιτότητα και τις διαρθρωτικές συνθήκες που τους επιβλήθηκαν, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να επιστρέψουν στην εθελοντική αγορά, τα δάνεια αυτά τελικά θα μεταφερθούν και να ενισχύονται από τα άλλα μέλη της ευρωζώνης και των διεθνών οργανισμών.
Άρα, έστω και χωρίς την απατή του Γ.Α.ΠΑ. για την έκδοση των ευρωομολόγων, ολόκληρη η Ευρώπη των 400 εκατ. ευρωπαίων πολιτών σερβίρεται πλέον στο κυρίως πιάτο των τραπεζιτών και των λοιπών κερδοσκόπων του πλανήτη.
Ο Blejer υποστηρίζει ότι, επειδή η Ελλάδα είναι η Ελλάδα και όχι το Τσαντ, δεν θα τιμωρηθεί για τους μη υλοποιημένους στόχους λιτότητας που αιτούνται από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αντ’ αυτού (διότι αυτό το σχέδιο χρηματοδοτείται από το δημόσιο και όχι από ιδιώτες επενδυτές) θα μπορούσε αυτό να συνεχιστεί επ’ αόριστον, δηλαδή μέχρι να έλθει σε αντίθεση με την εσωτερική πολιτική και τις εκλογικές εξελίξεις.
Αν ο Bernie Maddoff (2008) (ο πρώην πρόεδρος NASDAQ) πήγε στη φυλακή για τη λειτουργία ενός ιδιωτικού σύστημα Ponzi, γιατί να μην πάει και ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Jean-Claude Trichet, ESMF (Economic and Financial Affairs of the European Commission) ο επικεφαλής του Klaus Regling, και τελικά όλη η Deutsche Bank με τον προϊστάμενο της Josef Ackermann δεν βρίσκονται σήμερα στη φυλακή, δεδομένου ότι παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στο καθεστώς Ponzi που επεβλήθη στην ευρωζώνη και έχουν τεράστιες ποινικές ευθύνες…!
Ο Blejer σημειώνει ότι η πολιτική αντιπολίτευση συναινεί σε αυτή την εγκληματική δραστηριότητα. «Αρχίζουμε να παρατηρούμε την αντίθεση του κοινού για την χρηματοδότηση αυτού του συστήματος Ponzi στην παρούσα μορφή του, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν αρκετά ακόμα. Είναι προφανές ότι, αν δεν τους αναγκάσουν να την σταματήσουν εγκαίρως, όλο και μεγαλύτερο χρέος θα μεταφέρεται από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα».
Αλλά στο τέλος, ο Blejer ισχυρίζεται ότι ο φορολογούμενος ο οποίος βρίσκεται στο κάτω μέρος της πυραμίδας, θα είναι εκείνος που θα επιμεριστεί τις απώλειες, ενώ πολλές από τις αρχικές απαιτήσεις των ομολογιούχων θα είναι ήδη εξοφλημένες.
«Επιπλέον, αυτό το "δημόσιο σύστημα πυραμίδας Ponzi" είναι πιο ευέλικτο από ένα ιδιωτικό. Σε ένα ιδιωτικό καθεστώς, η πυραμίδα καταρρέει όταν δεν μπορείτε να βρείτε αρκετούς νέους επενδυτές, πρόθυμους να παραδώσουν τα χρήματά τους ώστε οι παλαιότεροι επενδυτές να μπορούν να πληρωθούν. Αλλά σε ένα δημόσιο σύστημα, όπως αυτό, το σχέδιο Ponzi θα μπορούσε, θεωρητικά, να συνεχίσει για πάντα. Όσο χρηματοδοτείται με δημόσιο χρήμα, το χρέος των περιφερειακών χωρών θα μπορούσε να συνεχίσει να αναπτύσσεται χωρίς κανένα υποθετικό όριο».
«Όπως σε μια πυραμίδα, θα είναι πάντα ο τελευταίος που θα έχει το «προσόν» της πλήρης απώλειας των χρημάτων του, έτσι και στην περίπτωση αυτή, θα είναι ο φορολογούμενος που πληρώνει τελικά τον λογαριασμό, αντί των αρχικών ομολογιούχων που έκαναν το οποιοδήποτε λάθος σε επενδυτικές τους αποφάσεις», μας λέει ο κύριος Blejer.
Αλήθεια, εσείς τι λέτε;
Εγώ πάντως δεν ξέρω πια , τι να πω .
Και ιδίως όταν ως HEIL GAP είμαι πλέον πεπεισμένος, ότι με όχημα την δημιουργία του ευρώ και την ίδια την ευρωζώνη, ώστε να αποσυρθεί το εθνικό νόμισμα των ευρωπαϊκών εθνών, ενώ συγχρόνως τεράστια κεφάλαια να έχουν μείνει κλεισμένα μέσα σε χρηματοπιστωτικούς τίτλους και με όλα (ναι όλα) τα εγκλωβισμένα κράτη της ευρωζώνης, τα οποία στην αδυναμία τους πλέον να τυπώσουν νέο φρέσκο και ζεστό και αφράτο χαρτονόμισμα, αναγκάζονται να δανείζονται τίτλους (αεριτζίδικα λεφτά δηλαδή που δεν ξέρεις τελικά τι αξία θα έχουν κατά την λήξη τους και τι θα σε καλέσουν να πληρώσεις στο ταμείο, όπως αυτά του Σημίτη τα οποία και έληγαν ταυτόχρονα με την είσοδο της χώρας μας στο ΔΝΤ) αντί για ΧΡΗΜΑ κάτω από σκοτεινούς και ολοφάνερα τοκογλυφικούς όρους, από αυτούς τους πιστωτές, τις αποκαλούμενες «αγορές» από τους παπαγάλους της T.V. ότι τελικά είχε αποτέλεσμα το ευκόλως εννοούμενο, ότι δηλαδή τα δάνεια αυτά και οι πληρωμές των τόκων επιβάρυναν τα οικονομικά των κρατών σε σημεία οικονομικής κατάρρευσης).
Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους το απλούστατο, δηλαδή το ότι η Ελλάδα εισήχθη στο ευρώ το 2002 και σε διάστημα μικρότερο των δέκα ετών, έχει καταστραφεί οικονομικά (αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι υπό τις παρούσες συνθήκες συνηγορούμε υπέρ της επιστροφής στην δραχμή, την στιγμή που εισάγουμε ακόμη και τις πατάτες και όταν κάποια στιγμή τα χρέη θα γίνουν δυσθεώρητα εάν φτάσει η ισοτιμία του ενός ευρώ να ισούται κάποτε με δέκα χιλιάδες δραχμές!!!)
Ιδίως όταν φαίνεται ότι η προαναφερόμενη ραδιουργία αυτή, έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό στα κρυφά και στα «μουλωχτά»(sic), πως μπορούμε μην δώσουμε περισσότερο βάρος τώρα, όταν μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας όπως οι Financial Times αρχίζει να παραδέχεται δημοσίως την μεγάλη απάτη; Δεν υπάρχει καμία μαζική αλλαγή της πραγματικότητας, αλλά αυτό που υπάρχει είναι μια μαζική αλλαγή των πληροφοριών της πραγματικότητας. Αυτή η μεταβολή δεν είναι η πραγματικότητα, εντούτοις ολοένα και περισσότερο, μοιάζει να παίρνει την μορφή της πραγματικότητας...
Υ.Γ.: Το χρέος στην Ελλάδα ως προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξήθηκε σε 143% πέρυσι και αναμένεται να φθάσει 159% το 2012, σύμφωνα με το CNBC.Το χρέος στην Ελλάδα ήταν 127% του ΑΕΠ το 2009 σε σύγκριση με το 2008, όταν ο λόγος του χρέους ήταν πραγματικά κάτω από το 100%, για πρώτη φορά από το 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου