Εντείνεται η επιχείρηση απαξίωσης των Στρατιωτικών. ''Πόλεμος'' με όλα τα μέσα.

Άρθρο του Ανχη (ΣΔΓ) Τσουκαράκη Ανέστη

Προέδρου του Συνδέσμου Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων

Η περικοπή και απομείωση του εισοδήματος των Ελλήνων (εν ενεργεία και εν αποστρατεία) στρατιωτικών συνεχίζεται ακάθεκτα, όπως ακάθεκτα συνεχίζεται η απομείωση του εισοδήματος όλων των Ελλήνων εργαζομένων πολιτών.

Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά πλέον, όλοι οι Έλληνες πολίτες, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον (;;;;;) η απομείωση θα σταματήσει. Θα σταματήσει γιατί, όντως, ή η κατάσταση πλέον θα αναστραφεί ή γιατί το εισόδημα και η περιουσία θα έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ που πλέον δεν θα υπάρξει κάτι άλλο για αφαίμαξη.

Έτσι, αρχίζει ο ψυχολογικός πόλεμος. Ο ένας εναντίον του άλλου. Να περνάω εγώ καλά και δε με νοιάζει για το συνάνθρωπό μου – για εσένα. Ο ένας εργαζόμενος εναντίον του άλλου και όποιος αντέξει. Όλοι εναντίον όλων. Ο ένας κλάδος εναντίον του άλλου, όταν θίγονται συμφέροντα. 

Βγήκε, λοιπόν, πάλι στη σκηνή η απαξίωση και η επίθεση εναντίον των Ελλήνων στρατιωτικών. Απαξίωση η οποία εντείνεται δραματικά. Επιστρατεύονται όλα τα όπλα και μέσα και βάλλουν εναντίον τους, γνωρίζοντας την αδυναμία πιθανής αντίδρασής τους.

Εσείς θα σώσετε τη Χώρα. Σφίξτε και άλλο το ζωνάρι. Δεν πειράζει. Μη μιλάτε. Κινδυνεύουμε. Ας έχετε το ηθικό σας ακμαίο και όλα τα άλλα θα (αόριστα μελλοντικά) διορθωθούν. Υπομονή. Δώστε πίσω προσωρινά ό,τι σας δώσαμε. Τώρα σας χρειαζόμαστε. Άντε να σπρώξουμε να βγούμε από την κρίση. Αλλά, σας παρακαλούμε, μη ζητήσετε δικαιώματα. Έχετε ήδη πολλές υποχρεώσεις και ίσως η ζυγαριά γείρει σε λάθος κατεύθυνση.   

Μα ξέρετε, απαντάνε οι Έλληνες στρατιωτικοί. Σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα για ό,τι έχετε κάνει μέχρι τώρα, αλλά δεν μας δώσατε δα και τίποτα το ιδιαίτερο. Όλα είναι καρποί της εργασίας μας. Ατέλειωτες ώρες απλήρωτης εργασίας, σωματικής και ψυχικής καταπόνησης. Ατέλειωτες ώρες, ημέρες και μήνες μακριά από οικογένεια και παιδιά, από τις χαρές και τις λύπες τους. Μακριά από τη δυνατότητα να στήσεις νοικοκυριό. Να φτιάξεις οικογένεια. Να αγαπήσεις, να αγαπηθείς. Να σε νοιώσει το ταίρι σου. Μακριά από τη δυνατότητα, στις δύσκολες ώρες τους, να τους συμπαρασταθείς, να τους πεις μια κουβέντα, να τους χαϊδέψεις και να τους αγκαλιάσεις. Να τους δώσεις, τη στιγμή που σου ζητάνε κάτι, αλλά δεν σε βρίσκουν δίπλα τους ή δεν έχεις και δεν μπορείς να τους το δώσεις.  Ατέλειωτες ώρες ψυχικής πίεσης, αναπάντητων ερωτημάτων, ψυχολογικού φόρτου και αδιέξοδων, προβλημάτων χωρίς λύση. Ώρες καρτερίας, ελπίδας και υπομονής για το καινούριο, το νέο, το σύγχρονο, το ανθρώπινο το οποίο δεν έρχεται. Συζητήσεις στα στρατόπεδα. Προβληματισμοί, σκέψεις. Απογοήτευση, αδικία. Προτάσεις. Λύσεις.

Υπομένουμε και πιστεύουμε. Ευελπιστούμε και προσδοκάμε. Σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα γιατί μας βοηθήσατε και συνεχίζετε να μας βοηθάτε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Να δούμε το γυάλινο, όμορφο κόσμο που μας περικλείει. Να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε. Μας ταρακουνήσατε. Το μυαλό πλέον αρχίζει να δουλεύει δημιουργικά. Η σκέψη πηγαινοέρχεται. Οι παρέες μεγαλώνουν. Οι συζητήσεις πληθαίνουν. Οι προτάσεις κατατίθενται. Οι οικογένειες δένονται. Η γλώσσα λύνεται.

Πόσο πιο όμορφα είναι τώρα. Πόσο πιο ελεύθερα αισθανόμαστε. Ούτε στα τρελά όνειρά μας δεν το πιστεύαμε. Χωρίς καν προσπάθεια. Μπράβο σας. Ο σπόρος σας θα αποδώσει καρπούς.