AOZ: Ένα ανεπιθύμητο δικαίωμα;

Ο χειρισμός της εξωτερικής πολιτικής και των οικονομικών συμφερόντων της χώρας σε εποχή παγκόσμιων αλλαγών απαιτεί αναλύσεις, διατυπώσεις και πολιτικές που υπερβαίνουν, δυστυχώς, τόσο τις ικανότητες, όσο και τις δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού, όπως, επίσης, και τις υφιστάμενες ελλιπείς χωρητικότητες του ελληνικού κράτους. Συχνά δε, η κυβέρνηση δείχνει ως μια παρέα που δεν επιθυμεί να τις δώσουν επιπλέον αρμοδιότητες, διότι τότε θα αυξάνονται οι υποχρεώσεις της. Πιο ειδικά, η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει τα νέα δικαιώματα της Ελλάδας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, ιδιαίτερα της ΑΟΖ, ως μια καινούργια δυνατότητα, αλλά ως πρόβλημα.

Οι Ελληνικές κύριες θάλασσες, πέραν του Αιγαίου, συγκροτούν τρεις περιοχές ΑΟΖ. Και στις τρεις η ελληνική κυβέρνηση δείχνει υποχωρητικότητα. Αφήνει δε, τρίτες χώρες να παγώσουν τα δικαιώματά μας. Δείχνει κατανόηση για τις διεκδικήσεις και απαιτήσεις των άλλων, αλλά τα δικά μας δίκαια, σύμφωνα και με το διεθνές δίκαιο δεν έχει καμιά αντίρρηση να τα παγώσει.

Η στήλη αυτή πρώτη έθεσε πριν ένα χρόνο τα ζητήματα της ΑΟΖ καθώς και την υποχωρητικότητα που έδειχνε η κυβέρνηση έναντι της αλβανικής πολιτικής σκηνής. Τότε που η γείτονας αθέτησε τις δεσμεύσεις της ως προς την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία. Περιοχές από τις οποίες θα περάσουν σημαντικοί διεθνείς αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, ιδιαίτερα βορείως της Κέρκυρας.

Η υποχωρητικότητα αυτή είχε και συνέχεια.

Η στήλη ανέδειξε, επίσης, το γεγονός ότι η Ελληνική Κυβέρνηση είχε αποδεχτεί στις διαπραγματεύσεις της με την Τουρκία να εξαιρεθεί το Καστελόριζο από αυτές. Κατήγγειλα το γεγονός. Η αποδοχή στις διαπραγματεύσεις των απαιτήσεων της Τουρκίας αποτελεί όχι απλό πάγωμα δικαιώματος αλλά εκχώρηση στην Τουρκία της δυνατότητας να «καταλάβει» τα ελληνικά δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιαίτερα σημαντική γεωγραφική θέση του ελληνικού αυτού νησιού και των νησίδων που το περιβάλλουν.

Δυστυχώς οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια. Υποκριτικά η κυβέρνηση διέψευσε τα σενάρια διαπραγμάτευσης που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, ψευδόμενη με απρέπεια. Δεν υπολόγισε δε, ότι ο συνομιλητής της από την Τουρκία θα την εξέθετε. Πλοία της πέρασαν, πλέον, από την πολιτική παγιοποίησης των ελληνικών δικαιωμάτων στην πολιτική εμφάνισής της ελληνικής ΑΟΖ ως τουρκικά.

Η πρόσφατη εκδίωξη Ιταλικού Πλοίου από την ελληνική ΑΟΖ που στη συνέχεια ζήτησε άδεια από την Τουρκία, αποτελεί ράπισμα στα ψέματα, στις αποσιωπήσεις, στην υποκρισία όσων δεν ξαγρυπνούν πάνω στο αύριο της χώρας. Όσων δεν αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία μετακινεί την αντιπαράθεση της με την Ελλάδα από τους ουρανούς στις θάλασσες, τόσο διότι αυτή είναι η ιστορική τάση κάθε δύναμης που θέλει να ηγεμονεύει σε μια περιοχή, όσο πολύ περισσότερο διότι εκεί βρίσκονται σήμερα οι μελλοντικοί πόροι πλούτου της Ελλάδας που θέλει να οικειοποιηθεί η γείτονας.

Αλλά και ως προς την νότια ΑΟΖ η ελληνική κυβέρνηση έδειξε αδιαφορία. Ενώ διέθεσε στις δυνάμεις υποστήριξης των ανταρτών στη Λυβιή και της κυβέρνησής τους, ελληνικά εδάφη, εναέρια και θαλάσσιο χώρο, δεν ζήτησε την δέσμευση της τελευταίας ότι θα αναγνωρίσει την Ελληνική ΑΟΖ με αφετηρία την Γαύδο. Δίκαιο που αρνιόταν να αναγνωρίσει ο Καντάφι.

Πρόκειται για την νότια ΑΟΖ της Ελλάδας η οποία όλα δείχνουν ότι περιλαμβάνει μεγάλο φυσικό πλούτο όπως και η αντίστοιχη στα νότια του Καστελόριζο.

Συνολικά, σε τρεις θάλασσες, η κυβέρνηση δείχνει να μην κατανοεί την μακρόχρονη σημασία της ΑΟΖ για την γεωστρατηγική, αλλά και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Χωρίς τις –αναγκαστικά- δημόσιες πιέσεις πολλών μας δεν θα έφερνε καν τη λέξη στο στόμα της.

Αυτό σημαίνει ότι ενώ δείχνει σκληρότητα απέναντι στους απλούς Έλληνες στο όνομα των οικονομικών αναγκαιοτήτων, παραδίδει αμαχητί πλούσιους πόρους που μπορούν να διασφαλίσουν σε σημαντικό βαθμό το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας.